John Illsley (of Dire Straits) (UK) De Casino Sint-Niklaas zaterdag 25 november 2017 reporter: Steven Kauffmann - photo credits: Anja Cleemput info club: De Casino info artist: John Illsley © Rootsville 2017

Nadat hij met Dire Straits een slordige 120 miljoen platen had verkocht, trok Mark Knopfler in 1995 de stekker uit het megacircus van zijn geesteskind "Dire Straits". Anno 2017 zijn we meer dan 20 jaar verder en trekt ex-bassist John Illsley (die op alle Dire Straits platen en alle tournees present was) nog steeds volle zalen met hun legendarische repertoire aangevuld met straf solowerk dat hiernaast niet verbleekt ...
Zijn concerten zijn dus veel meer dan een retrotrip van dit nog steeds tot de verbeelding sprekende monstre sacré, zo mocht ook blijken in een nagenoeg vol Casino in Sint-Niklaas deze druilerige zaterdag 25 november. Om te slagen in zijn hattrick, had John Illsley niet op een supertalentje min of meer gekeken, getuige de exquise bezetting van zijn orkest*. Vanaf het moment dat een speels orgeltje de uit duizend herkenbare eerste tonen inzette van “Walk of Life” zat het qua sound direct snor, de band musiceerde gedreven en zangeres Jess Greenfield bracht een soulvolle extra toets in een doorleefde uitvoering van “Expresso Love”. Meteen daarna kwam Illsley aanzetten met de eigen compositie “ In the Darkness”, waar de signature sound van Dire Straits warm badinerend doorheen klonk .Een toepasselijk herfstig “ Private Investigations “ kreeg een prachtig intense finale met het nodige dramatische effect. Eigen werk “Lay me down” bleek een gezapig voortdenderende shuffle en het bijtende – aan George Bush en Tony Blair opgedragen  – “Ship of Fools “ dreef op een aangename reggae feel. Het immer mooie “ Romeo and Juliet “ werd gevolgd door die andere kraker uit 1977, een pittig “Sultans of Swing”, waarin het gitaarwerk van Robby McIntosh niet moest onderdoen voor dat van grootmeester Knopfler.

Het moet gezegd, de band speelde constant uitmuntend en bijzonder viriel, zo ook in een vinnig "Calling Elvis”, dat een funky middenstuk kreeg en in werd er op hetzelfde elan voortgeborduurd met “Set me Up”, een countryrocker waarin de gitaren weer heerlijk mochten uitfreaken.De verstilde pracht van het rijkgeschakeerd openbloeiende “ Tasting the Water “ was een adembenemend mooi rustpunt en autobiografisch (John Illsley overleefde 5 jaar geleden leukemie) getint, gevolgd door een luchtiger “Darling Heart” waarin hij zijn nog jonge hart hoopvol de herwonnen levensvreugde liet uitspreken.  Magnum Opus “On Every Street” kreeg de monumentale behandeling die het verdiende en een magistraal “ Tunnel of Love “ sloot hier magistraal bij aan. “Streets of Heaven” was een lieflijk miniatuurtje - groots in al zijn eenvoud - als welgemeende ode aan zijn echtgenote en het aan Bob Dylan opgedragen potige “ Long Shadows “ (uit zijn nieuwe plaat) herbergde zowaar Stonesachtige echo’s. Dan was het tijd voor een potje luchtgitaar met het van de riffs der riffs voorziene “ Money for Nothing “ en werd besloten met het eeuwig mooie anthem “Brothers in Arms” als eerste bis, daarna verdwenen onze charismatische Britten even van het toneel, maar niet voor lang. De Claptoneske uitsmijter “ Where do you think you are going  ? “ zette de kers op de taart van een meer dan memorabele avond, waarbij de muzikale puzzel wonderwel in elkaar viel.

orkest*

John Illsley : Zang, bas (DIRE STRAITS)
Robbie McIntosh : Gitaar, zang (The Pretenders, Paul Mc Cartney...)
Paul Stacey : Gitaar, zang (Oasis, The Black Crows)
Steve Smith : Klavieren, zang (Robert Plant, Pete Townsend)
Stuart Ross : drums, zang
Jess Greenfield : zangeres (The Herbalizer, Roy Ayers)